Doğuda Aşk Böyle Yazılır…

Ben bir düş gördüm bu gece. Kulağıma birkaç harf fısıldadı, lisanı lisanıma benzemeyen dudaklar. İlkin anlamadım, anlayamadım harflerin manasını. Gözlerim mavi ile kızıl arası renklere boğuldu. Renkler bir bir silinirken gözümden, bir adam gördüm kızıllıklar arasında. “Sen” dedim, “Sen şairsin.” Ya dudağındaki sözler neden bu kadar kayıp? Bu harfler de ne? “Anlamıyorum.” Gözlerini gözlerime çevirdi. “Okuma, dinle” dedi. Dinlemek için susmak gerekmiş. Sadece sustum. Ah yazabilseydim duyduklarımı! Ah işittiklerimi anlatabilseydim. Hatırımda üç ses kaldı sadece. Üç kayıp harf… Her biri bir harf yazdı avuçlarımın içine. Rengi kızıldan maviye çalan mürekkeplerle üç harf yazdılar gözbebeklerimin içine… Üç harf işittim o gece. Üç harf; ayn, şın, kaf…

———————————————————————————————————-

Düş Yanığı

Düş Yanığı – Buhur-ı Aşk
Bir gül yaprağına düştüm ben bu gece. Ben bu gece bir gülü ilk defa bu kadar yakından gördüm. Ellerim titredi heyecandan. Terim dondu. Ben kızıl sanırdım gülü. Meğerki beyazmış ve beyaz gül firkat diye yazılmış en eskisinde lügatlerin. En eskisi maşukların… Hicabı mı onu bu kadar kızıllaştıran ya şu şeydalanan bülbülün kanı mı? Ben bu gece bir gül yaprağına düştüm. Ayaklarımda bir tutam bulut tozu. Gözlerimde güneş parıltısı… Bir damla yaş getirdim avuçlarımın içinde. Kırık bir düş gördüm bulutlar üstünde. Ellerimde bir nergis yaprağı ve ben bir mezar başındayım. Ellerim yoktu benim diyorum. Gözlerim yoktu. Ama şimdi bir mezar taşı görüyorum. Ellerimle suluyorum toprağını. Bir kuş konuyor mezar taşına ve ayaklarından kan damlıyor. Mezar taşına yazıyor feryadını. Dili tutuk, konuşamıyor. Lal kesilmiş, hamuş. Bülbül düşümde mezar taşına ağlıyor.